Gerçek ve mizahi yolculuk: Kısacık Hikayeler Kocaman Hayatlar
Kıyıda köşede unutulmuş lakin hepimizin rastladığı, tahminen yanından geçtiğimiz tahminen yan masasında çalıştığımız ancak sessiz, tüm hezeyanlarını kendi içinde yaşayanların öyküleri, hayatı bildiği üzere yaşayan Angutyus’un kaleminden okuyucusuyla buluşuyor. Daha evvel Apaçi Kıssaları ile kendi hayatını kaleme alan muharrir, yeniden samimi ve hamasetli bir lisanla sorgulanabilecek ve tenkit almaya açık tabirlerle aklındaki ve kalbindekileri paylaşmaktan çekinmiyor.
“On beş yaşında elim ekmek tutmaya başladı benim. Babam- dan harçlık almayı bıraktım daha çocuk denilecek vakitlerimde. Kendi ekonomik özgürlüğümü elime aldığımda, daha on seki- zinde bile değildim. Kimselere de eyvallah etmedim. Gittim paşa paşa askerliğimi yaptım, oradan düştüm yollara. Başımda ne ana ne baba ne de beni denetim edecek, bana yol gösterecek birisi… Kent şehir, ülke ülke gezdim. Bırak sabıkayı, bir sefer bile karakola gitmiş bir adam değilim. Kanunlara fazla saygılı olmadım lakin kimselere de bir ziyan vermedim. Hiçbir ideolojim, siyasi görüşüm olmadı benim. Ben hayatımda oy bile kullanmadım. Beni hiçbir vakit ilgilendirmedi ülkeyi kimin yönettiği… Bana dokunmasın, bana bulaşmasın ne bok yerse yesin tadında geçti benim günlerim. Sonra döndüm geldim buralara.”
MÜCADELEYLE GEÇEN HAYATLAR
Kısacık Kıssalar Kocaman Hayatlar, hayatı gayret içinde geçmiş, akla hayale gelmeyecek tecrübeler yaşamış, farklı beşerlerle tanışıp Adana’da başlayan kıssasını dünyanın her yerine taşımış bir insanın kendini saklamadan anlattığı, okuyucusunu bir rakı sofrasına oturup dostlarıyla eğleniyormuş üzere rahat hissettirerek anlatıyor.
Kitaptaki onlarca kıssanın ortak noktası ise azim dolu bir seyahat ve omurgalı bir duruş oluyor. O denli ki yaşadığı acı-tatlı tüm deneyimlere karşın kendi duruşundan ve kıymetlerinden ödün vermeyen bir çağdaş vakit gezginini karşımızda buluyoruz.
Sayfa:360
“BUNLARI NEDEN ANLATIYORUM Kİ”
“KARANLIK GECEYİ KIRMIZI İLE YIRTAN GÜNEŞ”
“Karanlık geceyi kan kırmızı bir renk ile yırtan güneş kendini aşikâr ediyordu. Süratle yürüdüm çamurlu yoldan ve mahallemizin meydanındaki kahvenin önünde beklemeye başladım. Ciğerimi cayır cayır yakan o ürperti gitmiş, yerini ağır bir vicdan azabı almıştı. Yaşım daha on altı bile değildi. Başımı kaldırıp baktım geride bıraktığım gecekondumuza. Annem, babam, kardeşim… Burnumu çektim yutkundum. Köşeden görünen taksiye el kaldırdım. Sabahın beşinde gürül gürül Müslüm çalıyordu otomobilin içerisinde. Bitirim taksici abi beni süzdü. Gaza yüklendi. Başımı kaldırmadan mırıldandım: ‘Otogara abi…’ Taksici abi karşılık vermedi.”
“ÇOK İŞLER GELİYOR BAŞIMA”
“Birkaç dakika sonra Adana otobüsüne binip yıllar sürecek olan seyahatime başlıyorum. Onlarca ülke geziyorum, sokaklarda yatıyorum. Çenemde üç kırık, kolumda sekiz santimlik falçata yarası, dudak ve burnumda arbedelerden kalan izler, sağ kaşımda kırılan şişe, sol kaşımda hızıma yediğim sopanın anıları, başımda yirmiye yakın yarık, sağ bacağımda bir tornavida yarası, parmaklarımda ağzını kırdığım piçlerin diş izleri kalıyor geriye. Çok işler geliyor başıma.”
