Kartalkaya davasında acılı anneden yürek burkan açıklama
21 Ocak gecesi Bolu Kartalkaya’daki Grand Kartal Otel’i küle çeviren ve ihmaller zinciriyle faciaya dönüşen yangında 78 kişi hayatını kaybetti.
Türkiye’yi yasa boğan bu olayın akabinde başlatılan geniş çaplı soruşturmada 41 kişi gözaltına alındı; bunlardan 28’i tutuklanırken, 9’u daha sonra özgür bırakıldı.
VERDİĞİ BEYANLAR SALONU DUYGULANDIRDI
19’u tutuklu 32 sanığın yargılandığı davanın 5’inci gününde sanık savunmaları tamamlanırken, duruşmanın 6. gününde sanık savunmalarının akabinde müşteki beyanlarına devam edildi.
Yangında 51 yaşındaki oğlu Yılmaz Sarıtaş ile torunları 13 yaşındaki Doruk ve 15 yaşındaki Irmak’ı kaybeden Gülizar Sarıtaş ile Ali Sarıtaş, müşteki olarak beyanda bulundu.
Doruk ve Nehir’in annesi His Can ise, verdiği beyanla salonda bulunanları duygulandırdı.
“SABAH KALKIYORUM FOTOĞRAFLARLA KONUŞUYORUM”
Suçluların en ağır cezayı almasını istediğini söyleyen Gülizar Sarıtaş, “Yakınlarımın hayallerini yıktılar, çocuklarımın ismini duyunca beynim karıncalanıyor. Vicdansızlar, katiller. Hepsinden şikayetçiyim, en ağır ceza hangisiyse çarptırılmasını istiyorum. Sabah kalkıyorum fotoğraflarla konuşuyorum” dedi.
“BU KADAR VURDUMDUYMAZLIK OLMAZ, SİZ KENDİSİNİ KURTARMAK İSTİYORSUNUZ”
Suçluların kendilerini kurtarmak istediklerini kaydeden Ali Sarıtaş ise, şöyle konuştu:
Bunların hesabını kim verecek. Burada sırıtıyorsunuz, görmedim, duymadım, bilmiyorum diyorsunuz. Bu kadar vurdumduymazlık olmaz, siz kendinizi kurtarmak istiyorsunuz. Sizin evlatlarınız yok mu? Akıl var mantık var, lakin para gelsin öteki bir şey gelmesin. Sizin pisliğinizi lakin adalet temizler. Şikayetçiyim.
“BEN ÇOCUKLARIMIN MEZARINA ÇİÇEK BIRAKIRKEN YANLARINDA KENDİME DE MEZAR ALDIM BENİ çEKSİN DİYE”
Çocuklarının mezarının yanında kendisi için mezar yeri aldığını söyleyen müşteki His Can, şöyle konuştu:
Ben bir anneyim, tıpkı vakitte öğretmenim. Edep sözü ahlaktan gelir. Buradaki sanıkların hepsi en az lise mezunu, edepten sınıfta kalmışlar. Hayatım, umudum ve inancım kayboldu. 04.35’te bana bir ses kaydı bırakmış umudu tükendiğine dair, ‘Anne seni çok seviyorum’ diyor. Bunlardan bir kişi elindeki kurtarın, tahliye edin, boşaltın demiyor. Tercih etmediler ancak benim oğlum büyüdü ve vedalaştı. Bugün ne söylesek eksik, ne ceza verirsek vereyim yarım lakin yeniden de susmuyorum, öteki çocuklar ölmesin, diğer aileler üzülmesin.
Ben çocuklarımın mezarına çiçek bırakırken yanlarında kendime de mezar aldım beni çeksin diye. Bu bir ihmaller zinciri. Bu salon onların masumiyetini çekmek zorunda. Irmak, hukuk okumak istiyordu, savcı olacaktı. Ben herkesten şikayetçiyim. O gece yaşananlar vazife kusuru değil, insanlık kusuru.
