Tarık Tufan yeni romanını anlattı: Yaralara odaklanmaya çalıştım
Modern Türk edebiyatının üretken ve usta muharrirlerinden olan Tarık Tufan, şu sıralar yeni romanının heyecanını yaşıyor. Gece Açan Çiçekler isimli kitabını okurlarla buluşturan Tufan, kendisiyle yapılan söyleşide soruları yanıtladı. Milliyet Gazetesi’nden Ümran Avcı’ya konuşan Tufan’ın verdiği söyleşide bir kesit sunuyoruz…
İşte Tarık Tufan’ın sorulara verdiği karşılıklar…
“Gece Açan Çiçekler” için aile sırları, işlenen günahlar ve bir yüzleşme kitabı diyebiliriz?”
“İstanbul’un orta yerinde Vefa’da bir konak. Canfeda Konağı. Etrafta ismi ‘uğursuz’a çıkmış, eski ahşap bir konak. O uğursuzluğun üzerine bulaştığı karakterlerden biri Halide. Halide’nin hayatına dokunduğumuzda sırlar, günahlar, hayal kırıklıkları dökülüyor. Bunun sonunda yüzleşmeler, vicdan azapları, öfkeler ve hüzünler ortalığa saçılıyor. Halide ve kardeşlerinin konakta geçirdiği son gece, on altı yıldır kilitli olan odanın kilidini açmaya karar verdiklerinde günahlar bütün geceyi kaplıyor. Öbür yanda Osmanlı’nın son yıllarında, bir zindanda vefatını bekleyen Derviş Ali. Kurtulmak için son umudu saray baş ressamı Zonaro. Üsküdarlı bir dervişin, İtalyan bir ressamla dostluğu ve paşa kızı Handan’la kırık bir aşk öyküsü. Orada da sırlar ve günahlar var. Yüz yıllık bir aile geçmişinde yaşananları anlattım. Değişmeyen hisleri, pişmanlıkları, endişeleri, çaresizlikleri…”
Canfeda Konağı’nın yaralı, küskün ve yenik bayanlarını öykü ediyorsunuz. Ve bu yaralar daima erkek eliyle açılıyor. Uygunları tenzih ederek erkeklerin dünyasına ayna tuttuğunuzu söylemek mümkün mü?
“İnsana en çok acı veren yaralar, en ölümcül darbeler en yakınlarından gelenlerdir. Erkeklerin açtığı yaralar yanında bayanların açtığı yaralar da kıssanın değerli bir modülü. Halide’nin annesi Reyhan Hanım’ın çocuklarında açtığı yaralar mesela. Hasebiyle erkekler yahut bayanların açtığı yaralardan fazla ‘en yakınlarımız’ın açtığı yaralara odaklanmaya çalıştım. Ailenin, sevdiklerimizin, bedel verdiklerimizin karşısına en savunmasız ve en çıplak hâlimizle çıktığımız için oradan gelen darbeler bizi hazırlıksız yakalar.”
Hikâye akışındaki üzere yaralı ebeveynler, çocuklarında farklı yaralar açıyor. Anne baba eliyle açılan yaralar güzelleşmiyor, travmalar sonraki jenerasyonlara sirayet ediyor mu?
“Annemizin, babamızın yazgısını yaşadığımızı hissettiğimizde; onlar üzere terk edildiğimizde, onlar üzere yalnızlaştığımızda, onlar üzere palavralarla çevrildiğimizi fark ettiğimizde nasıl reaksiyon veririz? Bunu geçmişin günahlarının ödenmesi üzere mi görürüz, yoksa hastalıklı aile münasebetlerinin üzerimize yüklediği marazlar olarak mı görürüz? Tahminen de mukadderat dediğimiz acılar, birbirimize bulaştırdığımız ağır yükler, saklı günahlarımız ve inkâr ettiğimiz suçlarımızdır. Hastalıklı hayatlarımızla baş etmeyi, şifa bulmayı öğrenmedikçe en yakınlarımızı zehirlemeye başlıyoruz. Bunların ötesinde roman bize “aşk, hayattan da vefattan de büyüktür” diyerek aslında kendini gerçekleştirme, ruhunu diriltme yolunu işaret ediyor.”
Halide’nin tabutuna gelinlik konulmasıyla ilgili satırları okurken mevte yürüyen, erkek eliyle katledilen bayanlar geçti gözümün önünden…
“Hayatın en acılı, yaralı öyküleri bayanların omuzlarında, yüreklerinde gizli duruyor. Öyküleri bayanların hayatı üzerinden anlatmak acının derinliğini, sahiciliğini, şiddetini gösteriyor. “Gece Açan Çiçekler”in bayanları, yaşadıkları acılara, hayal kırıklıklarına, düşüşlere karşın çok güçlü karakterler. Aşklarını, kavgalarını en görkemli formuyla yaşayan bayanlar. Hayatı güçlü hislerle yaşıyorlar. Yarım kalmışlıkları vakit zaman onları yılgınlığa savursa da öykülerini anlatmaktan geri durmuyorlar. “
Sayfa: 312
Sultan 2. Abdülhamid periyodunun saray baş ressamı Fausto Zonaro ile Derviş Ali’nin dostluğu ve bir dervişin resme olan tutkusundan yola çıkarak önyargılarımızı konuşabiliriz… Ki, romandaki karakterler üzerinden bu çeşit tartışmalara da yer vermişsiniz…
“Romanda Üsküdarlı Derviş Ali ve İtalyan Fausto Zonaro üzerinden kimi problemleri tartışma imkânı yakaladım. Fotoğraf üzerinden insanın varoluşu, sureti, hakikati problemini iki karakter üzerinden derinleştirmeye çalıştım. Doğu ve Batı ortasındaki kavrayış farklılıkları, insanın hakikatini yorumlamaları romanın renkli kısımları olarak ortaya çıktı. Gelenek ve çağdaşlık ortasındaki farkları da bu sayede yine düşünme imkânı buldum ve okurumla paylaştım. Pek çok yorum ve bilgi, yüzeysel bakışlardan ve önyargılardan ibaret. Bense okurumu öbür ihtimaller üzerine düşünmeye davet ediyorum. Batılı bir ressamın Doğu’yla kurduğu bağa okurlarımla tekrar bakacağız. “
